reisverslag tot nu toe, door lucas.

De vlucht naar Hongkong duur lang. Gelukkig hadden we een tv-schermpje voor ons waarop je tientallen films, series, muziek en spelletjes op kon bekijken, luisteren en bespelen. Ik heb Stardust (Leuke fantasy), Babylon A.D. nogwat (met Vin Diesel, gewoon lekker actie) en Journey to the Center of the Earth gezien (vond de oude versie leuker). We kregen eerst een lunch en een paar uur later een ontbijt. Een diner is ons helaas ontschoten. Het is heel raar om het buiten al zo donker te zien terwijl het gewoon 15.30 is op je telefoon. We reisden met de nacht mee. Helaas heb ik geen vuurwerk gezien en champagne kregen we ook al niet. Wel rolde er op het teeveetje de tekst "Happy New Year!" voorbij. Dus hebben Niels en ik elkaar maar de hand geschud en elkaar gelukkig nieuwjaar gewenst. Dit ritueel herhaalde we 7 uur later nog eens want toen was het in Nederland 00.00. Verder was de vlucht naar Hong Kong uneventful. Eenmaal daar aangekomen echter, werd het wat interessanter. Niels en ik dachten dat we onze bagage moesten ophalen dus zijn we langs de douane gegaan. Maar de koffers waren nergens te bekennen! Na zorgvuldige bestudering van ons ticket kwamen we tot de conclusie dat onze bagage automatisch getransfered zou worden naar het vliegtuig richting Bangkok. Dus hadden we voor niets door de douane gelopen en nu moesten we ook weer helemaal terug. Beetje nutteloos? Dacht 't dus ff nie he. Ik heb namelijk 3 stoere stempels van Hongkong in mijn paspoort en anders hadden we die niet gehad :-D Ook zijn we nog even buiten gaan staan om wat frisse lucht te krijgen (was er niet, maar het ging om het idee), dus zodoende zijn we toch nog even in China geweest :-D

Vergeleken met de vorige vlucht was de reis naar Bangkok snel voorbij. Nu kon ik geen films kijken, ook al was er wel een tv-schermpje. Maar die was alleen voor mededelingen en slechte muziek. Ik heb dus lekker mijn eigen muziek opgezet en nog geprobeerd mijn ogen dicht te doen, maar helaas. Zolang ik geen bed tot mijn beschikking heb kan ik echt niet slapen hoor!

En dan eindelijk! Bangkok! De reis van wel 17 uren lang was eindelijk achter de boeg! Maar ja, daar sta je dan op het vliegveld trots naar je Thaise stempels in je paspoort te kijken. Maar wat nu? We besloten naar een toeristenstandje te gaan op daar info in te winnen over het hoe en wat in Bangkok. Ze wees ons een straat aan genaamd: Khao San Road. Daar zouden veel goedkope hotelletjes in de buurt te vinden zijn. Dus wij blij. We vroegen naar de beste manier om in het centrum Bangkok te komen (het vliegveld ligt daar namelijk 30 km vandaan) en ze raadde ons aan om een taxi met een meter te nemen, want die was 300 Bhat (ben even vergeten hoe je het schrijft). Dat is ongeveer 6 euro. Dus wij op zoek naar een "Taxi-meter", worden we ineens staande gehouden door een vent die z'n diensten als taxichauffeur aanbood. Niels, brave en naieve ziel dat ie is, raakte helemaal vertederd van dit genereuze aanbod en gaat met de man in gesprek. Dit was overigens best grappig aangezien de man geen Engels kon, en Niels geen Thais. Dus zij in gesprek, ik vond het maar niets. Die vent die zich zo maar kwam opdringen aan ons, hij zag er ook uit als een gluiperd. Maar op mijn vraag of hij een meter had antwoordde hij: "Yes yes, meter, ofcourse ofcourse". Dus tja. We liepen maar mee. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn zwaar opgelicht door die gozer. De rit kostte 900 Bhat (18 euro), da's dus 3 x zoveel als dat ons aangeraden was. En nee, hij had geen meter, maar ja, toen we daar achter kwamen zaten we al in de taxi. Ach, dacht ik maar, het hoort er allemaal bij. Dit gebeurt 1 x en nooit meer, en daar zal ik Niels goed aan blijven herinneren. In ieder geval was het duidelijk waarom de man een dure Volvo met lerenbekleding, airco en mp3 speler kon betalen. Klein detail is dat die chauffeur reed als een volslagen idioot en dat ik blij ben dat ik nog leef. Maar we waren er wel snel. Dat dan weer wel.



Nog nooit heb ik zoveel auto's gezien op zo weinig vierkante meter! Echt verschrikkelijk. En de vieze stand van de auto's! Ik rook nog liever een sigaret dan deze stadslucht te moeten inademen (niet dat ik dat doe hoor :-))

Enfin.

We liepen nog geen 2 minuten op Khao San Rd. of er kwam al een Thaise jongen op ons af die vroeg of we een hotel zochten. Echt, die mensen hier zijn volledig op het toerisme (lees: geld geld geld!!!!) ingesteld. Maar hij bood aan om voor 10 Bhat (20 eurocent) ons naar een Tourist Office te brengen en ja, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! Dus wij namen plaats in z'n Thuk-thuk (nogmaals, geen idee hoe je dit zou moeten spellen). Da's een driewieler bromfiets-achtig ding dat meer uit elkaar valt dan dat ie rijdt. Maar ze rijden hier overal rond en maken een klereherrie van hier tot ginder. Dus wij in de Thuk-thuk en vroem vroem gingen we roekeloos tussen alle voetgangers en ander verkeer heen. Opeens geeft rammelbak de geest, de jongen zette het ding aan de kant (maar nog steeds eigenlijk midden op straat). Hij sprintte weg, onderwijl roepend naar ons "One minute!". En liet ons achter. Wat doe je als je dan daar zit, zonder chauffeur in een barrel midden in 1 van de belangrijkste straten van Bangkok? Precies! Blijven zitten. Niels vond dat allemaal prachtig hoe het ging en was zeer benieuwd naar hoe het af zou lopen. Dus ik zuchtte, en bleef ook maar zitten want ja, ik kan die jongen daar niet in zijn uppie laten zitten toch? Vijf minuten later kwam hij meeliftend in een andere Thuk Thuk en riep dat we die maar moesten nemen. Twee seconden zaten we zodoende in die andere Thuk Thuk met een andere vent aan het stuur, die een flyer liet zien van zijn favo massagehuis met een twintigtal welbevallige, schaars geklede Thaise masseuses erop. Of wij daar interesse in hadden, vroeg hij. Niels en ik keken elkaar aan. En zeiden toen dat ie toch echt alleen maar het toerist office hoefde te gaan. Enfin. Eenmaal daar aangekomen zijn we met open armen ontvangen door een aardige vrouw die onze hele reis tot Kuala Lumpur heeft geregeld. Zo zitten we nu in een goedkoop hotelletje met badkamer en airco (die ik zojuist heilig verklaard heb). Gaan we morgen om 6 uur pm met een luxe toerbus die ook ons ophaald voor het hotel een 8-urige reis maken naar Ko Lanta, da's een eiland voor de kust van de provincie Krabi (Phuket gaan we dus niet meer heen, volgens May (zo heette die vrouw), was Krabi veel goedkoper en makkelijker bereikbaar. En aangezien we dit zelf eigenlijk ook al wisten zijn we er mee ingestemd) Op dat eiland overnachten we 5 dagen in een prachtig luxe hotelletje. Heerlijk tot komen daar. En dan worden we vanuit hotel daar naar Kuala Lumpur gebracht.

De komende 8 dagen zijn dus nu geheel verzorgd en het kostte maar 119 euro p.p.! Dus dat is echt vet relaxed. Volgens May waren er op eiland heel veel mooie jonge meisjes voor ons twee. Tja, dat zal best, maar wat ik toen realiseerde was dat ik tot nu toe 4 Thaise mensen heb ontmoet in mijn leven. De eerste ons opgelicht. Eentje wilde ons naar een bordeel meenemen en nog eentje suggereert , ondanks al haar goede bedoelingen en uitstekende hulp, ook al weer dubieuze dingen. En juist bij degene die ons echt wilde helpen voor maar 10 Baht begeeft z'n Thuk Thuk het. Nou dan snap ik wel waarom er zoveel dubieuze meningen zijn over Thailand. En ik ben er nog niet eens een dag.

Ik had May nog gevraagd om iets in het notitieblokje te schrijven wat ze me gegeven heeft (ik was met alle drukte zelf een schrifjte vergeten mee te nemen, oen die ik ben!) Dus dat de eerste woorden in dit boekje zijn geschreven door May, vind ik persoonlijk toepasselijk.

En nu zitten we hier op onze hotel kamer. Niels ligt voor pampus te maffen op zijn bed. Dat is op zich niet zo verwonderlijk. Het is hier nu half 6, 6 uur teruggerekend is het in Nederland nu half 12 's ochtends. Woensdag ben ik om 08.00 opgestaan. Dat betekent dus dat we 27 uur en 30 minuten nu niet gelsapen hebben. En tjsa. Dat eist z'n tol. Ik ben zelf ook dood maar nu ben ik zover heen dat ik klaarwakker ben. Erg apart. Aan de andere kant pas ik me nu wel goed aan aan deze tijdszone.

Mijn indruk van Bangkok tot nu toe is niet zo fantasitsch. De stank, de drukte en toch ook wel de armoede doen mij hier niet zo erg thuisvoelen. Niels en ik zijn dan ook blij om morgen verder te reizen. Dat gezegd hebbende is het toch wel een hele leuke en spannende ervarign om hier te zijn. Dit is de andere kant van de wereld. Hoe gaaf!
Welnu, ik ga denk ik Niels eens wekken en kijken of er in de stad wat lekkers te eten is. Ik hoop dat ik hem wakker krijg.

21.59 / 2 januari, ergens tussen Bangkok en Krabi

We zitten al sinds 19.00 in de bus en we hebben nog een lange weg te gaan. Het schrijven hier gaat niet makkelijk, maar ik heb er zeker 6 uur de tijd voor om alles te vertellen. Niels slaapt naast me, gewikkeld 2 dekens terwijl ik hier het lig te zweten van de hitte, ook al draait de airco op volle toeren.

Toen ik Niels gister wakker maakte ben ik zelf even gaan liggen om vervolgens 2 later wakker te worden. Voor de eerste in mijn leven ben ik meteen in slaap gevallen en het was niet eens mijn bedoeling te gaan slapen! Maar goed, ik had dan ook aardig wat slaaptekort in te halen. Weer heb ikj Niels wakker gemaakt, hij was namelijk ook meteen weer in slaap gervallen. Niels had zin in Pizza. Waarom nou weer pizza als je in Thailand zit? "Ja maar, gewoon om te wennen, nu pizza, morgen iets Thais." Zei hij. Vervolgens moest ik maar iets uitzoeken, ik pakte de Lonely Planet erbij. En ik koos de MBK, dat was een nieuwe mall, niet ver van het hotel vandaan. We gingen lopen en komen al snel een winkelcentrum tegen. We dachten dat dit de MBK was en tevens zat het ook vol met eettentjes, waaronder een " pizzacompany". Om Niels tegemoet te komen zei ik tegen hem om daar te gaan eten. Als ik jullie vertel dat het gewoon een soort MacDonalds was dat zit ik niet ver van de waarheid. Het enige verschil is dat de McDonalds lekkerder is. Maar goed, het had Niels goed gesmaakt. Dus voor hem was het zeer geslaagd. Ik was gewoon blij dat mijn maag vol zat.
We hebben wat verder gelopen en we komen een modern plein uit met een grote bios en ach nee toch, de MBK! Waar hadden we dan in hemelsnaam gegeten? De MBK is een echte mall. Heel groot met honderden kleine en grote winkels en eetgelegenheden. Iedereen was of toerist of een welvarende invwoner van Bangkok. En nu moet het dan toch eindelijk eens gezegd worden:

Aziatische vrouwen kunnen zo ontzettend mooi zijn! Er lopen een hele hoop vrouwen rond die er niet uitzien, maar dat doet de mooie vrouwen die er overal tussen lopen alleen maar nog meer opvallen. Ik snap heel goed dat veel mannen hier naartoe komen voor de bevredeging van hun vleselijke lusten, want die vrouwen zijn gewoon het archetype schoonheid. Aphrodite mocht willen dat ze er zo uitzag! Nu genoodzaakt mij de ethische code wel even dat ik moet zeggen dat sekstoerisme geheel en volkomen moreel verwerlpelijk is. Maar dat betekend niet dat het onbegrijpelijk is. Het meest verwonderlijke is dat die vrouwen er niets voor hoeven te doen om mooi en verleidelijk te zijn. Ze stralen het gewoon uit. Het zit in hun binnenste en er is geen enkel vleugje make up voor nodig om het naar buiten te brengen. Dat laatste is zeker mijn eigen mening. Ik heb nou eenmaal altijd meisjes zonder make up mooier gevonden dan de meisjes met.

Nu we het over Aziatische meisjes hebben, kan ik dit meteen even uitbreiden naar een wat breder onderwerp. Voor het eerst in mijn leven voel ik mij groot, of tenminste voel ik me niet meer klein. Het drong ineens tot me door in een buddha tempel in de Royal Palace District. Het zat daar stampvol met mensen en we schuifelden voetje voor voetje naar buiten. De uitgang was maar een paar meter van mij vandaan. Toen het drong het ineens tot me door: ik keek over iedereen heen!!! We liepen allemaal op blote voeten waardoor alle hoge hakken etc verhogingen, wegvielen en ook de ware lengte van die vrouwen naar boven (eigenlijk dus naar beneden) kwamen. Ik stak een kop boven iedereen uit! Ik vond het een heel speciaal moment en ben stiekem iets langzamer gaan schuifelen (wat bijna onmogelijk was). Om van dit moment langer te kunnen genieten.
Goed, waar waren we? Oh ja! De MBK.
Er was niet zoveel bijzonders aan te beleven dan dat het supergroot was zowel in lengte breedte en hoogte. Hier heb ik ook een schoudertajsje op de kop kunnen tikken zodat ik niet langer dat stomme geldbuidelding onder mijn shirt hoefde te dragen. Het is een goede aankoop geweest want nu kan ik altijd mijn notitie blokje meenemen en wat water, een kaart en andere benodigtheden.
Het was een uur of 10 en aangezien we nog steeds aan een zwaar slaapgebrek lijdden, zijnwe naar de hotelkamer gelopen, ik merkte tegen Niels op dat we onze spijkerbroeken maar diep in onze tas moesten doen. We hadden die namelijk aangelaten, want ja, het was donker en dan kon het misschien nog wel eens flink afkoelen. Lucas, denk toch eens na, je zit in de tropen! En daar koelt het niet af! Het enige verschil is dat de hitte van de zon weg is, maar zelfs zonder dat is deze plek op aarde gewoon een broeikas en zijn effect wordt er snachts echt niet minder om.
In de hotelkamer aangekomen het eerst de douche in. Ik ging op bed liggen en weer was ik meteen weg. Ik ben nog 2 keer wakker geschrokken omdat Niels zo nu en dan begon te zingen in de badkamer. Tjsa, ikj heb ook mijn eigenaardigheden. De douche was onder de omstandigheden (namelijk een hevig slaaptekort en het feit dat dit mijn eerste douche was in meer dan 30 uur, ik stonk en plakte overal) heerlijk en ik voelde me zo heerlijk schoon toen ik er weer onderuit kwam. Ik dacht dat ik wel een week lang kon slapen. Helaas zorgde de jetlag ervoor dat ik om 2.30 weer klaarwakker weer mijn ogen opende. (ik denk dat dezelfde jetlag mij nu de krachten geeft om dit in een wiebelende bus, met een slecht werkende schemerlichtje in het donker te schrijven.

Iedereen om mij heen is in diepe slaap, en Niels al helemaal. Ben wel een beetje jaloers op hem dat ie overal maar kan slapen. Maar goed, nu heb ik uitgebreid de tijd om alles wat ik gezien en ervaren heb tot in de kleinste details op te schrijven.

Ik weet niet hoe lang ik heb wakker gelegen, ik weet alleen dat het heel lang was, en dat ik toen om 8 uur 's ochtends weer wakker werd. Ik voelde me alsof het 2 uur snahcts was en dan uit je slaap gerukt was. Aangezien het in Nederland ook 2 uur was kon ik mijn lichaam geen ongelijk geven.
Toch heb ik mezelf (nadat ik weer in slaap dreigde te vallen) een schop onder de kont gegeven en ben ik opgestaan. Ik nam weer een douche. Ik moet 's ochtends altijd een hete douche, anders ben ik niet dezelfde jongen, en met een jetlag al helemaal niet. Het ontbijt was inbegrepen bij de overnachting dus gingen we naar beneden. Toen deed ik iets stoms, ik bestelde een kop warme chocolademelk. Sukkel dat ik was. Ik zat nog met mijn hoofd thuis en dan drink ik bij het opstaan altijd warme chocolademelk met een rietje. Dat is dus 1 van mijn eigenaardigheden. Toen ik aan het tafeltje zat drong het dan ook tot mij door dat een chocolademelk in Bangkok wel eens heel anders zou kunnen zijn dan in Europa. En inderdaad, na een klein slokje te hebben genomen kwam ik tot de conclusie dat het toch een partij ranzig was! Het smaakte naar een ouwe kop vergane koffie van vijf dagen oud. Dat heb ik nog nooit op, maar zo smaakte het echt! Dus ik met het kopje rustig teruggelopen en gezegd dat ik toch liever een kopje thee wilde hebben.

Wij zijn rond een uur 11 de stad in gegaan, na nog in de hotelkamer wat te hebben gelezen en de videocamera op te laden. We wilde met de Thuk Thuk naar de Royal Palace District. Snel vonden we er 1 die ons voor 10 Baht er naartoe wilde brengen. Hij zei ook nog iets over een coupon en "free gas". Maar ja, hij zei nog wel meer dus veel aandacht schonken we er niet veel aan. Wij rijden, ineens stopte hij bij een winkel en mochten we in de winkel gaan kijken, en hij zou wel wachten, weer iets zeggende over " sponsor" en een "coupon". Maar ja, wij wilden helemaal niet naar die winkel dus ik heb ik zo;n twintig keer gezegd: "Grand Palace, now!" En eindelijk gingen we weer rijden. Maar 5 minuten stonden we voor een andere winkel! Op dat moment drong het tot me door. De rit zou 10 Baht zijn op voorwaarde dat we in een winkel szouden kijken. Dan kreeg hij namelijk van zijn sponsor een coupon om gratis benzine te halen. Dat vind ik een hele logische manier van zaken doen want die winkel heeft dan meer inkomsten en de chauffeur gratis brandstof. Maar Niels en ik hadden helemaal geen zin om te kijken in een iof andere winkel. Dus ik zei hoeveel het kosten zou als hij ons gewoon naar de plek bracht waar we heen wilden. Zijn antwoord: 200 Baht. Dat vond ik veels te duur, vooral omdat de prijs met een factor 20 was verhoogd. Dus ik zei dat ik 50 Baht wilde geven. Dit wilde hij niet en zodoende zijn we uitgestapt. Hij reed weg en we bevonden ons nog verder weg van waar we moesten zijn. We liepen wat rond, geen idee waar we waren, toen zei ik tegen Niels om die ene metertaxi te nemen die daar stond geparkeerd. Ik vroeg hoeveel zou kosten (of het minder zou zijn dan 200 Baht) Hij antwoordde honderd Baht. Ik dacht op de meter te zien tijdens de rit hoe duur het echt zou zijn, maar we zitten in de taxi en dan doet hij de meter uit. En op dat moment sla ik mezelf voor de kop. Weer opgelicht. We hadden al die prijs van 100 Baht afgesproken. Stom stom stom!!! Nu is het niet zo'n ramp want het is in principe 2 euro. Maar het is me toch wat, die Bangkokkers zijn altijd maar uit op geld. En zodra ze de kans hebben nemen ze je al je geld af als ze konden. Ik realiseer me nu pas dat ik dit om 00.50 's nachts schrijf, hoe vuil toeristen behandelt worden. Ik ben blij dat ik weg ben uit Bangkok. Het heeft gewoon geen sfeer. Iedereen probeert je kaal te plukken en iedereen heeft haast. Het stinkt, als het niet naar uitlaatgassen is, dan is het wel een of ander open riool waar je in de buurt staat. Ik begrijp goed waarom veel mensen hier een kapje voor hun mond en neus draaien, niet dat dat helpt. Je sterft hier gewoon op je 60ste aan longkanker of een verkeersongeval, geen uitzondering. Ik zag ook maar weinig echt oude mensen rondlopen en ik ben er zeker van dat we van deze ene dag in Bangkok zeker minstens een jaar eerder doodgaan. toch ben ik blij dat ik er geweest ben dat ik hier geweest ben, want dit maakt je op deze manier nergens anders mee. Het is een ervaring die heel goed voor ons is geweest. Als ik hier als toerist kan overleven dan kan ik dat overal. Nu schijnt dat volgens een Engelsman die ook in de bus zit, dat het in Delhi (India) nog veel erger is. Maar ik kan me dat maar moeilijk voorstellen. Bangkok is een leuke beleving voor een dag en langer moet je er ook niet zitten. Een dag is genoeg om de sfeer te proeven en om een olifantenhuid te krijgen tegen elk uitbuitertje. Je bent er geweest, dat is stoer, en nu zijn we er weg, dat is mooi!

Gisteren kwamen we aan bij de Royal Palace waar we voor 50 Baht een wijde broek huurden. Het zag er niet uit en ik wil niet weten wie er daar voor allemaal in heeft lopen zweten. Maar goed, anders mochten we de tempels niet in. Het was mooi, je ziet alle dingen die je in de Fata Morgana van de Efteling ziet en meer, maar dan echt. (Merel, kan echt niet geloven dat je nog nooit in de Efteling bent geweest, dat moet zo snel mogelijk worden goedgemaakt!)
Zelf ben ik nog even in de tempel geweest van de "Emerald Buddha". Ik heb mijn schoenen bij Niels gedumpt (zijn interesses liggen elders, in ieder geval niet bij het bezichtigen van Boedhistische tempels, dat wordt straks nog wat met de Borobodur...) en ik heb me in de mensenmassa gevoegd die de tempel in schuivelde. Prachtige tempel, alles is gedetailleerd en prachtig beschilderd, afgewerkt tot in de meest verveldende hoekjes. In het midden stond een reusachtig goudkleurig altaaar van een paar meter hoog. Daarbovenop staat dan een relatief kleine emerald kleurige Buddha (vandaar de naam). Erg mooi om eens te zien. Op weg naar de uitgang kreeg ik mijn aan een epifanie gelijkwaardige moment van inzicht dat ik hier best lang ben.
Hierna gingen we naar Khao San Road om wat rond te slenteren. Hier kwamen we weer dezelfde chauffeur tegen wiens thuk thuk het had begeven, maar hij herkende ons natuurlijk niet meer.
We zijn gaan eten in een restaurantje daar. Ik bestelde een grote T-bone steak en gaf te kennen dat ie een beetje rood moest zijn. Ik kreeg een rauwe biefstuk die ze weliswaar op de gril hadden gegooid, maar er dan ook meteen weer vanaf was gehaald. Hij was zo rood dat zelfs ik mijn twijfels er over had en vroeg of ie dan misschien toch maar medium kon. Hier in Thailand ben ik toch iets voorzichtiger met mijn smachten naar rauw vlees. Tijdens het eten hebben we met een jongen genaamd Bishnu gepraat, hij kwam uit Burma. Hij was erg geinteresseerd naar ons en onze reis. Ik zat te wachten op het grootste moment dat hij geld ging vragen voor het een of ander...

(intermezzo: ik heb net uit frustratie Niels gestoord die lekker z'n boek zat te lezen, om hem een andere pen te vragen. De oude ded het steeds niet. Erg vervelend, ware het niet dat ik deze vakantie al 3 pennen heb versleten en hij steeds een nieuwe moet pakken voor mij. Hij heeft veel pennen mee, iemand heeft hem verteld dat als je in Indonesie iemand een pen geeft als hij je bijvoorbeeld de straat over helpt, dat ze helemaal blij zijn met die beloning. Maar in dit tempo zijn alle pennen overmorgen leeg. Niels moppert dat hij zo nooit een boek kan uitlezen zodat hij het kan weggooien (scheelt in de kilo's). Sorry Niels, ik heb dit van mezelf ook nog nooit meegemaakt. De afgelopen twee dagen ben ik al bijna op de helft van mijn notitie blokje. Dat gaat overmorgen volraken. Ik heb al een schriftje gekocht om dit grootse reisverhaal zonder vertraging te kunnen voorzetten!)

Dus ik zat te wachten, maar Bishnu vroeg helemaal niets in die trant. Na een tijdje ging hij met andere toeristen praten. Hij is de enige persoon in Bangkok die ik heb gesproken die niet op mijn geld uit was. Maar hij kwam dan ook uit Burma, dus dat verklaart het dan wel weer.
Na de lunch zijn we lekker wat gaan rondslenteren in alle straatjes tussen alle stalletjes door. Hier heb ik trouwens mijn eerste kakkerlak gezien. Hij was echt groot! Wel zeker een centimeter of 10 lang! Ondertussen heb ik er wel wat meer gezien maar toen op dat moment vond ik het heel speciaal. Nu probeer ik ze zo snel mogelijk plat te stampen, want ja, het zijn echt smerige beesten.
Op een gegeven moment kwamen we bij een overdekte eetplek die ik herkende van mijn zus Noraly en Brian's foto's, die hier van de zomer een paar dagen zijn geweest op huwelijksreis. Dat vond ik wel heel leuk. Weer een aanwijzing dat de wereld tegenwoordig veels te klein is.

We moesten om 18.00 uur bij het hotel zijn omdat we dan werden opgehaald door de bus naar Krabi. Ik wilde om 16.30 al terug zijn want dan kon ik nog wat emailen aan iedereen. We besloten dan ook terug te lopen. Geen gluiperige taxi's en thuk thuk's meer. Lekker een uur door Bangkok slenteren. Nou, lekker is eigenlijk wel een beetje anders, maar te voet zie je ook veel meer. Zo stonden we op een gegeven moment bij een grote verkeersrotonde die me erg deed denken aan de rotonde bij de Arc de Triomphe. Het enige verschil was het monument in het midden, en de auto's die de andere kant opreden. Terwijl ik dit vertelde aan Niels die aan het filmen was, sprak een mannetje ons aan. Hij bood ons aan om allemaal bezienswaardigheden te laten zien op zijn thuk thuk voor maar 5 Baht. Been there, done that dacht ik meteen. Maar Niels vond dat een interessant aanbod waarop ik zwaar gefrustreerd zuchtte. Ik had genoeg van al die stakkers die mij alleen maar zien als een lopende pinautomaat. Die vent laat op de kaart van alles zien en zei hoe geweldig en prachtig het allemaal wel niet was. Toen kwam hij er echter achter waar ons hotel zich bevond, waarop hij zei: "Oh hotel too far, you better take taxi." En hij liep weg. Weer een prachtig voorbeeld van de mentaliteit die deze stadsmensen hebben.
Drie kwartier later kwamen we weer terug bij het hotel. We gingen wat drinken in het barretje en terwijl Niels nog z'n ijs en ijskoude halve liter Heineken bier probeerde op te drinken zonder dat hij vastvroor aan de fles, ging ik aan de pc zitten om iedereen te verblijden met een blog (waarvan jullie ondertussen lang geleden al van hebben genoten).
Helaas moest ik na een half uur alweer stoppen, want de bus kwam een half uur te vroeg. Dus heb ik het mailtje snel afgekapt met een superspannende cliffhanger (zo verzeker ik dat men ook de volgende blog moet lezen ;-)
We zijn in het busje gestopt die ons naar de Grote Bus zou brengen. IN het busje zaten een Zweeds echtpaar en twee Zweedse meisjes, waar later nog een Britse vent met z'n moeder bij kwam. Eenmaal bij de bus aangekomen werden we door een welbevallig wederom Thais meisje naar onze zitplaatsen begeleidt. Om 19.00 vertrokken we. Op de tv hadden ze eerst een oersaai promofilmpje over Krabi, daarna kwam de nieuwe James Bond (ongetwijfeld een illegale kopie, en van de ondertiteling klopte geen bal). Nu had ik die film een paar weken geleden al met Daniel van SSR gezien voor de bioscoop-test in de Collo (voor de niet SSR-leden, da's ons verenigingsblaadje waar ik sinds kort bij zit. Mijn eerste stukje is ondertussen daar ook al gepubliceerd, ben ik stiekem wel een beetje trots op). Maar goed, de film was goed en het is niet dat ik iets beters te doen had dus heb ik 'm nog maar een keer gekeken. Al is het maar vanwege die Olga Kurylenko. Na de film heb ik nog wat door de Lonely Planet van Thailand gebladerd en twee hoofdstukken uit mijn boek gelezen (Terry Brooks, de Shannara-reeks. Beetje Lord of the Rings maar dan anders, aanrader voor Fantasy liefhebbers. Noortje, volgende week begin ik aan "Bestseller" hoor!).

Uiteindelijk ben ik begonnen met het schrijven van dit stuk. We zijn tussendoor nog even een half uurtje gestopt bij de Thaise versie van een wegrestaurant. Een overkapping met daarin een keukentje en wat plastic stoelen en tafels. Dit was om 23.54. Hier heb ik met mijn laatste 60 (1,20 euro) Baht mijn avondeten mee gekocht.
(Kimberley, je mag wel gerust zijn hoor met de prijzen van het eten. Alles is hier zo rond de 100 Baht (2 Euro) en dan heb je heel goed en lekker eten! Ik neem aan dat het in Indonesie wel ongeveer hetzelfde zal zijn.)
Mijn etend bestond uit rijst met kipfilet met een heerlijk pittig sausje. Dit was tot dan toe het lekkerste wat ik in Thailand op heb. Ik krijg spontaan weer honger nu ik dit opschrijf. Ondertussen nog eventjes gefilmd en met die Engelsman en z'n moeder staan praten. Erg aardige man die duidelijk de Britse variant op een typische Sjonnie is. Dit baseer ik op de foto's die hij ons heeft laten zien van een olifantendrol en het geslacht van een zebra in zeer stijve toestand, waar hij vooral zelf heel erg hard om lachte. Zijn fascinatie met allerlei soorten wiet die hij heeft geprobeert en op Krabi goedkoop hoopt in te slaan. Dat als ie niet met z'n moeder hier was gekomen (die er naast stond, echt een simpel oud zieltje, dat vrouwtje), hij allang meer wiet had kunnen vinden, maar ja, je kunt nou eenmaal niet met je 70 jaar oude moeder naar Bangkok gaan om haar vervolgens in haar uppie te laten zitten in de hotelkamer. Haar meenemen op een wiet-excursie door dubieuze steegjes vond hij ook niet echt een realistische optie. Hierop knikte haar vrouwtje zeer instemmend.

De dingen die ik hier meemaak had ik nooit verwacht kunnen hebben. Alles is onbekend en nieuw. Dat vind ik ondertussen niet meer eng, maar ik ben benieuwd wat ik morgen weer ga meemaken. Dat is denk ik ook waarom ik zoveel schrijf. Alles is nieuw en alles is zo interessant dat ik het ook allemaal wil vertellen en opscrhijven. Dit is iets totaal nieuws en dit notitieblokje geeft mij de mogelijkheid mijn ervaringen te vereeuwigen. Het is nu 2.55 's nachts. Dat betekent dat ik bijna 5 uur lang aan 1 stuk heb zitten schrijven. Alleen dat half uurtje dat we stopten niet. Dat maakt het voor mij een persoonlijk record. Niet slecht als de bus constant hobbelt en je benen als tafel fungeren. Maar ik ga nu echt proberen een oogje dicht te doen en mijn gehele rechterarm rust te geven. Die is nu namelijk overleden. Ik voorzie nieuwe eeltplekken op mijn schrijfvingers, maar dat is niet erg. Je moet toch wat he? Als schrijver in spe.



--------------------------------------------------------------------------------


3 januari, half 5 's middags, Koh Lanta, Krabi

Uiteindelijk duurde de hele reis naar dit eiland langer dan dat we hadden gedaan om van Amsterdam naar Bangkok te komen. Dit vonden Niels en ik erg teleurstellend. De busreis zou maar een uur of 8 duren, het werden er 15. Ook de boottocht van anderhalf uur duurde bijna 3 uur. Maar goed, nu zijn we eindelijk op het eiland Koh Lanta, ten zuiden van Krabi. Helaas valt ook het hotel tegen. Er hangt tgeen klamboe tegen de muggen, er is geen warm water en we hebben een doe-het-zelf toilet. Met de douche moeten we na onze behoeften gedaan te hebben, een emmer vullen met water en die leeggooien in de toilet. Erg apart. Maar goed, afgezien van dit alles zitten we wel op een prachtig eiland waarvan alles te doen en te zien is.
We hebben nog niet besloten wat we vanavond willen gaan doen. We zijn namelijk erg moe van het verre reizen. We zien wel wat er op ons pad komt.


--------------------------------------------------------------------------------



5-1-2009, 9.57

Uiteindelijk valt het hotel heel erg mee. De koude douche elke ochtend is met wat doorzettingsvermogen heel goed te doen en de doe het zelf wc heeft tot dusver geen problemen opgeleverd. Door nooit de ramen en deuren te openen hebben we geen last van muggen binnen. Ook al is ons kamer wel een beetje bedompt, maar met de ventilatoren aan is het goed te vertoeven. Het personeel is superaardig, staan altijd klaar om je elke wens te vervullen. Heel andrs dan ik Bangkok en ik snap nu ook waarom een vrouw waar ik in de bus over mee heb gesproken zo vol was van de Thaise cultuur en mentaliteit. Hier op dit eiland is iedereen gewoon zo relaxed en behulpzaam. Ook de andere gasten komen gewoon een praatje met je maken. Zo ontmoetten we bij aankomst een pasgetrouwd stel, hij kwam uit Italie, zij uit Rusland maar ze woonden en werkten allebei in Londen. (Dingen kunnen soms zo grappig lopen in het leven) Wij vieren werden opgehaald in een pick-up van het hotel. We werden samen met de rugzakken in de laadbak gedumpt. De rit begon rustig, maar we denken dat het jochie (Niels vindt het geen jochie maar een vent van 30, ik vind 'm toch echt niet ouder dan 18. Maar dat is met alle mensen hier, ik kan er gewoon geen leeftijd bij raden) We denken dat het jochie onderweg vergat dat wij in de laadbak zaten want op een gegeven moment begon hij toch te scheuren over die weg! En we hadden niet eens iets om ons aan vast te houden. Maar gelukkig hebben we deze rit ook overleeft. Ons huisje (het hotel bestaat uit een aantal kleine bungalowtjes boven op een heuvel aan zee) was 3 x niets. Er stond ook maar 1 tweepersoons bed. Dus hebben we voor 1000 Baht een upgrade gekregen. Het is nog steeds niet veel, maar goed genoeg. Vandaar ook dat ik eerst zo negatief was. Ik was moe van de lange reis en dan voldoet het hotel ook niet nog eens niet aan je verwachtingen. Daarbij had ik ook in een domme bui veel te veel geld gepind, waardoor ik nu gedwongen ben met een klein fortuin in mijn rugzak rond te moeten lopen. Rekenfoutje, echt een typische Lucas-actie. Maar goed, nu zijn we hier en het is hier gewoon zo lekker rustig en heerlijk dat we het allemaal achter ons hebben gelaten. In ieder geval zijn Niels en ik blij dat we onze eerste stress-ervaring hebben doorstaan. We hebben die avond ook niet veel meer gedaan en zijn vroeg naar bed gegaan.

Gisteren 4 januari hebben we uitgeslapen en besloten gewoon lekker niets te doen die dag. Na het ontbijt zijn we naar het strand gelopen en daar heerlijk in de zon even liggen bakken, natuurlijk eerst een lekkere plons in de zee gemaakt. Nu ben ik gewend dat als je in zee gaat het water op z'n minst erg fris is. Nu zal je vertellen, hier is het water gewoon bijna lauw! En nu moet ik toch bekennen dat ondanks het heerlijke water ik toch fan ben van de koude Middenlandse- en Noordzee. Ik spendeer mijn dagen aan stranden en zwembaden namelijk meestal zo: ik lig te bakken in de zon voor een half uur of uur, totdat ik helemaal overkook, dan ren ik in zee (of spring in het zwembad) voor een minuutje, dan ben ik lekker afgekoeld en ga ik weer liggen om een uur later hetzelfde te doen. Deze tactief werkt hier niet. Het water is hier zo warm dat ik nauwelijk verschil merk. Wanneer ik het water uitkom heb ik het nog steeds heet. Je moet echt minstens 10 minuten lang in de zee dobberen voordat ik mezelf dusdanig koel voel om het weer even op het strand uit te houden. Dit alles is helemaal niet erg, maar ik moet hier gewoon mijn idee van lekker aan het strand zitten aanpassen, zoals ik al heel veel andere dingen heb moeten aanpassen hier. Want zal jullie eens vertellen dat ik bij het ontbijt zowaar fruit heb gegeten, lieve mensen!? Ja, echt waar! Op een gegeven moment zette de jongen die ons bediende een schaal met daarin een banaan, stukjes ananas en een stuk watermeloen voor ons neer. Alles lag keurig geschild en gesneden in de schaal. Daar hield ik dus totaal niet van! Maar ik wilde niet karig overkomen en als een doorsnee toerist het weigeren aangezien ze zo hard hun best erop hadden gedaan. Dus ik kijk Niels en zeg tegen hem: "Niels, dit is een groots historisch moment, ik ga een stukje banaan proberen." Niels keek me aan alsof ik gek geworden was, hij wist namelijk niet dat ik nooit fruit eet. Ik nam een hap van die banaan, en warempel, het smaakt helemaal zo slecht nog niet! Zo ook met de ananas en de watermeloen. Het smaakte dus niet slecht, misschien zelfs wel lekker. Maar mijn smaakpupillen en mijn hoofd voerden een legendarische veldslag met elkaar. In mijn hoofd zit de idee "fruit is vies" zo ontzettend vastgeroest dat ik het ondanks de lekkere smaak toch met lichte tegenzin aan het eten was. Maar ik zette door, ik moest en ik zou alles opeten (moest ook van Niels by the way). Het heeft misschien ook wel een half uur om die schaal leeg te eten (Niels deed er 5 minuten over). Maar het is me dan toch echt gelukt. Ik heb alles op! Ik heb foto's als bewijs.

Nederlanders dat we zijn, waren we een flesje water naar het strand vergeten mee te nemen. Dus na een uur kwamen we om van de dorst en gingen we in het barretje aan het strand drinken en lunchen. Op een gegeven moment. Op een gegeven moment zeg ik tegen Niels dat ik morgen eens op zoek zou gaan naar een Internet cafe. Waarop Niels zei: "Kijk eens naar rechts." En warempel, daar stond groot een bord met: Internet. Dus dat was mooi. Een half uur later zei ik dat ik hier ook een keer wilde gaan duiken. Waarop hij antwoordde: "Kijk eens achter je". Dat doe ik, en wat staat daar op een groot bord: "Padi diving centre". Waarom zie ik die dingen dan zelf niet, vraag ik me af. Ik ben naar die diving centre gegaan en heb geregeld dat ik morgen ga duiken! Ik heb er al helemaal zin in!
Er begonnen donkere wolken aan te komen, dus Niels en ik zijn snel naar huis gegaan. De bui was ons echter voor en het kwam met bakken uit de hemel. Nu heb ik echt een ontzettende hekel aan regen. Het is koud en nat en het duurt uren voor je weer droog bent. Maar Jan, mijn huisgenoot, heeft altijd gezegd dat in de tropen de regen warm is en dat ook de temperatuur tijdens een regenbui niet veranderd. Het blijft gewoon altijd even warm. Ik geloofde hem nooit, tot gister. Na een paar seconden was ik zeiknat maar ik had het helemaal niet koud. En aangezien ik toch mijn zwembroek aanhad kon me dan geen flikker boeien. Ik vond het geweldig! Mijn eerste tropische douche! Ik heb ook de gehele bui buiten gestaan, lekker alle grote dikke druppels die op mijn lijf uiteen spatten, zonder dat ik me eraan stoorde. Het was fantastisch! Wat jammer was, was dat mijn schone t-shirt en broek buiten hingen, want ze voelde die ochtend want klammig. Die waren dus doorweekt, maar ach, dat droogt wel weer.

Na de zee en de tropische douche heb ik nog maar een koude douche genomen, want dat had ik die dag nog niet gedaan. Daarna hebben we op het balkon lekker gelezen en wat gekletst, toen ineens de electriciteit uitviel. Maar het was toen nog licht, dus niet erg. Het werd donker en de electriciteit was er nog steeds niet, dus zijn we naar de bar gegaan. We kwamen er tot onze verbazing achter dat er op het hele eiland geen electriciteit was! Echt heel raar om nergens lichtjes te zien enzo. Op de bar waren overal kaarsen, het eten ook bij kaarslicht klaargemaakt. Erg leuk omdat een keer mee te maken. Tijdens het eten ging het licht weer aan en iedereen applaudiseerde. De bar was een beetje doods, dus we besloten naar beneden naar het strand te gaan. Om te zien of er daar iets te doen was. Om daar te komen moest je door een stukje jungle afdalen dat niet verlicht is omdat je een ander bungalow hotel in loopt. Ik zei dat we onze telefoons maar moesten halen zodat we licht konden schijnen in deze duisternis. Maar Niels wilde hier niets van weten en stapte het donker in. Dus ik ben maar heel voorzichtig gevolgd, wetende dat als ik zou vallen dat dat nogal a-relaxed zou zijn. Gelukkig ging alles goed, maar op het strand was er niets te doen. Dus we zijn weer terug naar de bar van het hotel gegaan om daar de hele avond een beetje zittend en kletsend door te brengen met oneindige voorraad flesjes Thais bier (wat overigens best lekker bier is). Ik ben niet echt alcohol resistent dus na 6 bier heb ik het een halt toegeroepen. Omdat ik niet meer zoals op SSR-kamp weer over mijn nek wilde gaan. Dit alles en de onder lachend toeziend oog van Niels die het geweldig vond om mij van, in zijn ogen, zo weinig bier dronken te zien. Zoals te merken is van de video die hij er van heeft gemaakt.

Op dit moment vraagt Niels waar ik ben met schrijven en barst in lachen uit als hij mijn antwoord hoort. Het is toch ook een geval apart die jongen. Nu ik er bij nadenk bijna al mijn vrienden wel een of meer rare, unieke trekjes. Maar ach, misschien kan ik juist daarom zo goed met ze omgaan. God weet dat ik verre van normaal ben.

Vannacht heerlijk zweverig geslapen. Ik ben nu volgens mij helemaal op deze tijd afgestemd. Dat is een fijn gevoel. We hebben weer ontbeten en sindsdien ben ik mijn ervaringen aan het opschrijven. Het weer is heerlijk. De lucht lekker blauw met een stevige wind waardoor het niet te heet is. Prachtig uitzicht op de baai en het strand beneden terwijl Niels en ik hier in de schaduw genieten van de rust. Later vandaag huren we een scooter en gaan we rond het eiland toeren.



--------------------------------------------------------------------------------


6 januari 2009 18.30 Top View Hotel, terras (terwijl Niels dit voorleest struikelt Niels over zijn woorden en zegt totaal andere dingen die ik niet nader benoemen zal.)

De zon gaat onder, een prachtige rode schemering geeft een romantische sfeer. Uit de speakers klinkt rustige lounge muziek. Ver in de zee zie ik de lichtjes van de vissersboten en daar achter de vage contouren van de omliggende eilanden die met elke seconde verder wegvallen in de snel vallende nacht. De hotelbaas komt even vragen hoe het is waarop ik "perfect" antwoord. Hij knikt glimlachend en zegt dat als ik iets wil drinken of eten ik het maar moet zeggen. Ik bedank hem vriendelijk. "You take it easy", zegt hij en gaat weer verder. Dit zijn echt een paar hele mooie dagen en ik vraag me af of ik dit nadat we overmorgen hier vertrekken nog zal terugvinden, de rust waarin ik me nu begeef. Ik betwijfel het. Gelukkig zijn we nog lang niet weg, en kan ik nog heerlijk verder genieten.

Nadat ik gister klaarwas met schrijven besloten Niels en ik om meteen maar een uurtje aan de pc te zitten en mijn reisblog te typen. Niels las voor, ik typte. Zo hadden we in een uurtje toch heel wat weten door te werken. Hulde aan Niels dat hij mijn gekrabbel kan ontcijferen. Na dit zijn we even aan het strand gaan liggen en hebben we vervolgens geluncht. Hier werden we bediend door een Thaise jongen met klaarhelder azuurblauwe ogen. 's Avonds hebben we een scootertje gehuurd. Het enige wat we hiervoor nodig hadden was Niels z'n paspoort en nog niet eens een rijbewijs! We wilden ons paspoort natuurlijk niet geven, dus maakte ze een fotokopie. Daarna ben ik achterop de scooter gaan zitten, Niels die reed. Wezijn we rond het eiland getoerd. Het rijden kan hier best een gevaarlijke gebeurtenis zijn vanwege de plotselinge grote gaten in de weg. Niels bleek gelukkig een goede chauffeur en we kwamen veilig in het havenstadje aan. Onderweg waren we nog gestopt een leuk uitziend restaurant waar we heerlijk hebben gegeten voor maar 3 euro p.p. In het havenstadje zelf hebben we wat rondgelopen langs de vele stalletjes en de vele steegjes, het geroep van de Lantayaanse versies van Thuk Thuk's negerend. Niels liep wat voor me en op een gegeven moment hoor ik een meisje op een scooter naar me roepen of ik een lift nodig had. Ik glimlachte en antwoordde nee. "No no, I'll be your chauffeur". Ik zei dat het echt niet nodig was. Toen keek ze heel beteutert, maar toen: "You sure? Come sit behind me, I'll take you." Ze keek ineens heel zwoel en verleidelijk en streelde met haar vingers over de zadel van haar scooter. " It will be nice, I promise." Mijn hart schoot op dat moment in mijn keel en ik was sprakeloos. Dat meisje bedoeld toch niet wat ik denk dat ze bedoeld?? Ik grijnsde geloof als een boer met kiespijn en zei dat ik al een scooter had en liep snel verder. Voor alle jongens die nu denken: "Sukkel! Dat was je kans!" zeg ik: "Kaas met kip en bami." Op deze manier hoeft het van mij namelijk niet, en God weet waar ik dan allemaal terecht was gekomen. Daarbij zou ik dan Niels alleen hebben moeten achterlaten of mee moeten nemen. En aangezien ik geen zin had had om te delen is het zo maar allemaal voor het beste geweest.

Maar de avond was nog lang niet voorbij hoor, er gebeurde nog veel meer. Terug op onze scooter zochten we naar een leuk barretje. Dit was best moeilijk want alle gezellig uitziende barretjes waren leeg, terwijl de meest saaie vol zaten. Totdat we eindelijk iets tegenkwamen. We draaiden om en stopte aan de overkant van de straat. Nu we het barretje eens beter bekeken en alle lichten zagen, gecombineerd met geblindeerde ramen en de luxe sofa's binnen, zei Niels tegen mij: "Lucas, volgens is dit een hoerentent". Ik zelf nog eens goed heel veel meisjes daar, en ook allemaal zeer mooi om te zien. Die meisjes zelf hadden ons opgemerkt en begonnen al naar ons te wenken en te roepen.
Ik zeg: "Niels, volgens mij heb je gelijk."
"Nou zullen we weer verder rijden dan?"
"Ja, lijkt me een goed idee."
Niels reed een stukje verder, draaide om, om vervolgens met een loeivaart langs die meiden te sjeezen, wanneer z'n petje afwaait en recht op de stoep voor dat bordeel valt. "M'n petjuh! M'n petjuh!!" schreeuwde Niels. Maar ja, rijden we nu door of niet? Het petje was toch maar 3 euro. We zijn toch omgedraaid, voor de deur van het bordeel gestopt, petje van straat gejast en vervolgens zijn we er als een wiedeweer weer vandoor gegaan. Niels en ik zijn toch ook maar een stel klunzen bij elkaar. Dit kan ook alleen maar ons overkomen. Niels zeg altijd: "Ik ben gewoon leuk gek".
Uiteindelijk zijn we iets gaan drinken in een bar op het strand waar wel leuke muziek was. Een lokale Thaise jongen die straalbezopen was probeert met ons een gesprek aan te knopen, maar dit mislukte echter. Niet veel later zijn we terug naar het hotel gegaan en zijn we na een pilsje gaan slapen

6 januari 2009, Top View Hotel, Koh Lanta, Krabi - Thailand



Vandaag ben ik om 7 uur opgestaan want om 7.45 moest ik beneden zbij het strand zijn. Ik ging namelijk duiken!! Niels bleef liggen, hij zou lekker z'n eigen gang gaan die ochtend zonder mij. Moet kunnen toch, we zitten nu eenmaal een maand met elkaar opgescheept.

Onze divemaster was een Amerikaanse jongen genaamd Sumner, vorig jaar van High School geslaagd en werkt hier nu een aantal maanden bij het duikcentrum. Een aardige jongen. Hij heeft net zijn Divemaster diploma gehaald. We gingen duiken bij het eiland Ko Haa, vanaf Ko Lanta kon je het in de verte zien, het was anderhalf uurtje varen er vandaan. Ko Haa betekent "4 eilanden" maar het zijn er eigenlijk 5, vraag me niet waarom. Het zijn eigenlijk niets meer dan rotspunten die oprijzen uit zee met wat tropische begroeiing hier en daar. Ook was er een klein idyllisch parelwit strandje. Helaas waren er ook vele andere boten met duikers waardoor het romantische van het plaatje een beetje teniet gedaan werd. De eerste duik was prachtig. We doken om 2 van de rots-eilanden heen om daar de koraalriffen te zien. Mooi kleurrijk met allerlei soorten vissen met nog meer verschillende kleuren. Ik bewoog me door hele schollen guppies en heb meegezwommen met baracuda's. Ik vind duiken zo ontzettend rustgevend. Het is in de warme tropische zee een oase van rust. Je bevind je in gewichtsloze toestand en het enige geluid komt van je ademhaling door de automaat. Een soort van Darth Vader maar dan anders. De vissen zwemmen om je heen. Het koraal is kleurrijk en alles lijkt in slow-motion zich voort te bewegen. Ik ben ook zeer te spreken over Sumner, hij is de beste duikgids die ik ooit gehad heb. Ik had moeite met klaren. Hoe dieper je onderwater komt, hoe meer druk er op je lichaam werkt. Daardoor worden je trommelvliezen naar binnen gedrukt en dat doet zeer. Dit verhelp je door met je vingers je neus dicht te knijpen en uit proberen te blazen. Dan ploppen je trommelvliezen open en kun je weer verder wafdalen. Maar dit lukte mij dus niet. Sumna gebaarde dat ik rustig omhoog moest gaan en onderweg trachten te klaren. Helaas lukte het niet, dus bleef ik maar op 6 meter diepte hangen. Hier was gelukkig ook genoeg te zien. Na een minuut of 10 lukte het me eindelijk om te klaren en kon ik me bij de rest voegen. Sumner had alles in de gaten gehouden en vroeg of alles OK was. Daarna heb ik heerlijk kunnen genieten van het onderwaterleven. Sumner wees zo nu en dan wat bijzondere vissen aan en gaf goed de leiding. Toen we vanmiddag weer bij het duikcentrum waren om foto's te bekijken heb ik hem ook een compliment gegeven. Hier was hij erg blij mee.

Na de eerste duik hebben we warm geluncht op de boot en daarna nog een tweede duik gemaakt. Dit was een hele mooie duik. Ook heb ik voor het eerst in een grot gedoken. Dat was erg speciaal. Ineens is bijna alle licht weg en het koraal ook. De vissen verkiezen blijkbaar ook de open zee want er was helemaal niets. De rotswanden waren overal om me heen en als ik omhoog keek zag je het kleine wateroppervlak op en neer deinen terwijl het door de grot heen klotste. De grot was U-vormig en we kwamen er aan de andere kant weer uit. Met het uitkomen van de grot was ook de duik voorbij. De terugvaart naar Koh Lanta was zeer aangenaam. We hadden een grote duikersboot en zaten met 5 andere duikers op het bovendek in de schaduw op een lekker zacht kussen.

Vanwege de stikstof opbouw in je bloed tijdens het duiken, stroomt je bloed langzamer waardoor je hart meer moet werken. Hierdoor raak je erg vermoeid. Zodoende heb ik heerlijk geslapen op tijdens de vaart terug.



Eenmaal teruggekomen bij het huisje vond ik Niels op het balkon diep verzonken in z'n boek. We besloten het scootertje te pakken en de andere kant van het eiland te verkennen. Ik wilde graag rijden, want dan kon ik zeggen dat ik in Thailand heb motor gereden, wat ik zeer stoer vind. Het is heel raar om aan de andere kant van de weg te rijden, maar je went er snel aan. Met Niels achgterop ging het best goed. Het hobbelde weg erg omdat hij zwaarder is dan ik, maar het ging. En toen na 2 minuten hield de weg op en reed ik op zand door kuilen en hobbels, dan weer stijl omhoog, dan weer stijl omlaag. Niels, die het altijd eng heeft gevonden om bij mensen achterop te zitten wist bijna niet meer waar ie het allemaal kwijt moest. "Let op die kuil! Rustig aan! Nee, ga er links om heen!" Op een gegeven moment heb ik hem gezegd dat ie mij maar gewoon moest laten rijden, en dan kwam het wel goed. Het kwam inderdaad goed want niet veel later hield de weg op en stond er een groot bord met "Waterfall". Dus heb ik het ding geparkeerd en zijn we op zoek gegaan naar die waterval, niet wetende dat het zou uitmonden op een ware trektocht door de jungle. We volgden de loop van een riviertje, ik keek mijn ogen uit, ik had nog nooit midden in de jungle gelopen. Het pad was er soms wel en soms niet. Vaak moest je dan door het riviertje lopen. Voor mij was dat geen probleem omdat ik schoenen aanhad die tegen alle omstandigheden kunnen (behalve als het koud is). Ik deed mijn sokken aan en ben door het water gewaad. Ik ben echt heel blij met de schoenen, ze lopen lekker en zijn lekker fris. Zeker vanaf nu mijn favoriete schoeisel voor in de zomer. Niels daarentegen had mooie witte gympjes aan die hij toch wel erg graag droog wilde houden. Dus terwijl ik heerlijk verkoelend aan het pootjebaden was, hopte Niels van steen naar steen, soms m.b.v. een stabiele hand van ondergetekende. Het frisse water dat tussen mijn voeten heen stroomde maakte mijn eerste jungle trek zeer aangenaam. Niels had het wat warmer. Helaas werd de rust gruwelijk gestoord door een hoog piepend lawaai alsof iemand een roestige kraan opendraait en daar een megafoon bij houd. Het konk erg mechanisch, toch denken we dat het beesten zijn geweest. Ik zou denken vleermuizen, maar maken die zo'n verschrikkelijk geluid dan? Misschien dat 1 van mijn lezers (haha!) weet wat we hebben gehoord? Uiteindelijk kwamen we bij de waterval, wat eigenlijk niets meer was dan een hoge rots waar tegenaan een straaltje water naar beneden sijpelde. Maar het was wel mooi.

Het begon laat te worden dus we gingen snel terug. De nacht valt hier snel. Ik slenterde door de rivierbedding, Niels hopte voorzichtig van steen naar steen. We waren bijna weer bij het begin aangekomen toen ik ineens "Plons!" hoorde. Ik draai me om en ja hoor, Niels stond met beide voeten in het water. Op dat moment heb ik me een schaterlach gepermiteerd. Hij heeft het echter wel lang volgehouden om z'n voeten droog te houden, hulde aan Niels z'n doortastendheid. Karakteristiek liep NIels stug door over de stenen. Het was nu een kwestie van principe geworden om een aanraking met de rivier te vermijden.



Toen we weer bij de scooter waren heb ik NIels maar laten rijden. Dat vond hij fijner en het reed ook makkelijker, vooral wanneer je over een hobbelige bergweg met kuilen en andere dingen moet trotseren. In het lokale supermarktje hebben we nog wat pinda's en chips gehaald. Niels wilde ook nog een pak melk, waarop ik een pak chocolademelk heb genomen. Ik mis mijn dagelijkse portie namelijk wel een beetje. Eenmaal weer thuis lekker op het balkon gechillt met onze beider pakken zuivel. Misschien lag het aan de koelte van de chocolademelk, misschien aan het feit dat ik al een week lang geen chocolademelk meer op had. Het was ontzettend lekker! 's Avonds hebben we weer in het restaurantje gegeten en de rest van de avond daar doorgebracht onder het genot van een pilsje en een goed gesprek.



7 januari 2009



We besloten het rustig aan te doen en gewoon er een relaxte dag van te maken. Na haet ontbij is Niels wat gaan lezen en ben ik achter de pc gaan zitten om te bloggen. Na een tijdje is Niels erbij gekomen en heeft hij alles weer voorgelezen. Dat is wel fijn, want dan gaat het typen sneller. Hoewel hij zich soms wel verspreekt en bijvoorbeeld "vraagroepteken" zegt. En tja, dan weet ik natuurlijk niet wat hij bedoelt. Het is wel gezellig zo met z'n tweetjes. We weten heel goed met elkaar omte gaan. Ik vind het ook fijn dat hij het helemaal niet erg vind dat ik de helft van de tijd aan het schrijven ben, want zo sociaal is dat nou ook weer niet. Het gaat dus harstikke goed met z'n twee. En als bonus krijg ik een hele maand er ook nog eens een gratis cursus Brabants bij (Niels is namelijk een echte Brabander, kei gaaf!). Wat wil je nog meer?

(Aan Jan: Die zijn er hier genoeg ;-))




Na het bloggen besloot ik om toch maar twee foto's van mezelf onder water te kopen. Ik had gehoopt die nu mee te kunnen versturen maar ik heb ze nog niet op de email gekregen. Dus hopelijk de volgende keer. De mensen van het duiken zijn alleraardigst. Sumner kwam speciaal nog even op z'n vrije dag naar ons toe zodat ik de duik kon laten aftekenen voor in mijn duiklogboek. Daarna hebben we nog even gepraat. Hij werkt hier 6 dagen per week van 7.30 tot 19.30 waar hij vaak 2 duiken per dag maakt. Dat moet ongelooflijk vermoeiend voor hem zijn. Niet verwonderlijk dat hij gisteren op de boot terug in diepe slaap was gevallen met z'n armen om een duikfles geslagen. Hij blijft hier tot mei en gaat daarna studeren.



Niels en ik zijn nog even aan het strand gaan liggen en hebben wat krabbetjes geirriteerd. Het hele strand loopt vol van de mini-krabbetjes die niet weten hoe snel ze weg moeten komen als je er in de buurt komt. Na het strand hebben we gedouched en ben ik alvast tijdens de schemering naar het terras gegaan om proberen mooie foto's te maken van de zon die in de zee aan het zakken was, precies achter het eiland waar ik gedoken heb. Daarna ben ik weer gaan schrijven. Als verlichting gebruikte het hotel hele dunne kaarsjes die na een half uurtje op waren, met als gevolg dat ik wel tig keer naar de bar ben gelopen voor een nieuw kaarsje. Nu zette 1 van de meisjes die ons bediende een hele dikke grote kaars voor me neer zodat ik de hele avond ongestoord kon lezen en schrijven. Dat vond ik wel heel attend van ze. Zoals ik al zei, ze doen hier echt alles voor je. Na een tijdje kwam NIels erbij zitten en hebben we zoals de avond daarvoor gezeten, gedronken en gelachen.



8 januari 2009



Vanochtend ging om kwart voor 6 de wekker. Niels kondigde meteen aan dat het in Nederland 23.45 was. Echt vaag, ik ga meestal pas rond die tijd slapen en hier moest ik er nu al uit! Hmm, misschien was het toch niet zo handig om tot 1.15 te blijven kletsen. GElukkig maakte de koude douche (dit was de laatste, jeuj!) me redelijk wakker. Er was verzekerd dat we ontbijt zouden krijgen maar toen we op het terras aankwamen was er geen kip, wel apen. Maar daar hadden we niet zoveel aan. Om 7 uur kwam de jongen, over wiens leeftijd NIels en ik hadden getwist, eindelijk en zei dat we konden vertrekken. Geen ontbijt dus. Dat was een jammerlijke afsluiting van ons verblijf in het hotel als je 5 dagen lang op je wenken bediend wordt, maar ik vergeef het hun. Mede omdat er naast het busstationnetje een eettentje was waar we voor 2 euro heerlijk hebben ontbeten. In plaats van een bus kwam er een minivan die ons in Trang op de bus zou zetten. Om op het vasteland te komen moesten we twee keer met een veerpont het water over. Dat bootje werd helemaal volgeperst met auto's en scooters zo dat je er bijna niet meer tussen kon lopen.

De opmerking die Neils later vandaag maakte dat we deze vakantie erg milieuvriendelijk bezig waren omdat we alleen maar openbaar vervoer gebruiken, heb ik weerlegt met het argument dat de rookwolken die de veerpontjes uitspoten ons verplichten om nog minimaal 10 jaar lang alleen maar met openbaar te gaan. Daar gaf hij me wel gelijk in.

In de minivan zaten we naast een CAnadees die zich 4 maanden geleden ineens afvroeg waarom hij in hemelsnaam werkte en spontaan had besloten een wereldreis te maken. Tja, zo kan het ook. Grappig detail is dat hij 4 dagen na de aanslagen in Mumbai aankwam en 8 dagen na de rellen in Bangkok de stad aandeed. Soms moet een mens gewoon geluk hebben. Overigens hebben we nog helemaal niets gemerkt van de politieke onrust. De Thaise vlag wappert overal trots in het rond. Vergezeld door de gele vlag van de democratische partij. Om maar niet te spreken over de vele portretten van de Thaise koning die op iedere straathoek te vinden zijn. Het was wel erg rustig op Koh Lanta en de rest van Thailand, juist vanwege wat er gebeurt is. Wees maar gerust iedereen, dit land ziet er politiek gezien rustiger uit dan Belgie op het moment. Dus ga hier allemaal je vakantie vieren. De mensen hier hebben al zo weinig en nu al helemaal met het wegblijven van toeristen die denken dat het land op het punt staat om in een burgeroorlog uit te breken. Niets is minder waar.



Na een uurtje of 2 kwamen we in Trang aan. 3 kwartier later zou de bus vertrekken en om de tijd te verdoen zijn we in een barretje ernaast wat gaan drinken. De serveerster vreog waar we naartoe gingen. Toen we zeiden dat we naar Kuala Lumpur (KL) gingen reageerde ze heel blij en wenkte naar een Aziatische schone die ook naar KL bleek te gaan. Deze reageerde echter heel erg verlegen en liep snel weg. De serveerster riep haar ondertussen nog van allerlei soorten onbegrijpelijkheden toe terwijl ze naar ons wees. Wat er gezegd werd zal ons altijd een raadsel blijven. Ik heb dat meisje in ieder geval niet meer gezien.

Om half 12 kwam er een minivan die ons naar Hat Yai zou brengen waar dan eindelijk de bus zou wachten. We vonden het allemaal best. De minivans waren comfortabel en snel dus 't was wel goed zo. Een paar uur later kwamen we aan in Hat Yai waar we over moesten stappen op nog een minivan (!!!) die ons naar de bus richting KL zou brengen. Dit was een erg relaxte minivan met goede airco en leren stoelen, niets mis mee. We zaten en zaten maar in die minivan tot we bij de grens met Maleisie kwamen. Hier moesten we allemaal uitstappen om weer stoere stempels in ons paspoort te laten zetten. Leuk! Even later reden we Maleisie binnen, waarna we door de politie aan de kant werden gezet. Na het zien van een aantal paspoorten van andere reizigers vond de politiechef het best en mochten we verder.



Maleisie verschilt echt zoveel van Thailand! Daarmee doel ik het meest op het verschil in welvaart. Maleisie heeft echte (!!) snelwegen met vluchtstroken, een goed en netjes bijgehouden middenberm en grote parkeerplaatsen met tankstations en wegrestaurants. Dit heeft Thailand allemaal niet. De auto's zijn allemaal een graadje luxer dan in Thailand en iedere scooter rijder heeft een helm op. Je ziet veel BMW's en Mercedessen waar ik er in Thailand geen heb gezien. Op dit moment staan we bij de zoveelste stop voor de tolwegen te wachten. Dit alles merkte ik op vanuit de minivan.



We zijn doorgereden tot Georgetown. Dit is een stad op een eiland voor de westkust van Maleisie. Om hier te komen reden we over de langste brug van Zuid Oost Azie. De stad was al van ver te zien en het was duidelijk dat Georgetown druk bezig is met moderniseren. Er stonden veel mooie nieuwe wolkenkrabbers met nog veel meer in aanbouw. Maleisie moderniseert in rap tempo. Dit komt allemaal door een project in het leven geroepen een aantal jaren geleden, genaamd: Vision 2020. Maleisie wil in dat jaar een volledig ontwikkelde high tech maatschappij zijn. Van wat ik tot nu toe heb gezien zijn ze goed op weg.

De minivan zette ons midden in het commerciele centrum af. Na een week Thailand was het erg wennen om overal zoveel wevaart te zien. Straten en gebouwen waren schoon, we zagen dure merkwinkels. MacDonalds, banken en veel meer luxe. Ook de mensen zagen er veel verzorgder en rijker uit. Waar in Bangkok iede